Ικριώματα χρόνου

Πάνω από τα ικριώματα του χρόνου

αλείφοντας τις πληγές με τον ιδρώτα

το δίχως άλλο αποκομμένος από 

την βρώμικη ανάσα της ασφάλειας

και το δολερό χάδι της υποταγής

Φθινόπωρο 1997

***

Καρυδότσουφλο

 Αγέρας και καπνός

πάλι στα κύματα και στον ωκεανό

καρυδότσουφλο, επίμονη σχεδία

Οκτωβρίου 2020

***

Του σπουργίτη

Γνέφεις σ’ ένα σπουργίτη που σε καταδέχθηκε

στο μικρό μπαλκόνι σου

τυλιγμένος από σταχτιά κρούστα

όπου το ραδιόφωνο σου μεγάλωνε τη βαρυθυμιά

κι ο σπουργίτης ξαναπετά σ’άλλα μπαλκόνια και παράθυρα

Οι βυθισμένες θάλασσες έρχονται στο νου

σε πρωινά φθινοπώρου που στάθηκαν

κι απλώνεις τ’ανέγγιχτο ψιθύρισμα μες στους μικρούς κατακλυσμούς

που είχαν κάτι από από κάλεσμα φλογέρας

που πλήθυναν με τα χρόνια

και ιστορείς στη Μήδεια τον κρυφό σου καημό

αλλ’αυτή κυλιέται στα σπασμένα γυαλιά

με τα άδεια της μάτια να σε καθρεφτίζουν

μετά, σκέφτεσαι να πλαγιάσεις

ζαλισμένος απ’των σφαγμένων αηδονιών τη φωνή

Πάλι δεν χόρεψες στο καταμεσήμερο

Το βράδυ, σε βρήκε στην άλλη όχθη

ακάθεκτο να γερνάς

Νοέμβριος 2003