“Pseudo-Blues”

[prose song “written on a toilet roll”]

Καθισμένος στα σκαλοπάτια                                                  για λίγο

Όσο κρατά ένα τραγούδι μακρινό

Μέσα στη νύχτα                                                                     still like dust i’ll rise * 

Σηκώνεται

                                                                                                σκέφτεται τη χαμένη φωνή του αηδονιού

                                                                                                just like moons and like suns

                                                                                                With the certainty of tides  

Που λίγοι

Άκουσαν να

Κι ακόμη πιο λίγοι

Έδωσαν αφτί στο δάσος

Συνεπαρμένοι από τις ξωτικές αισθήσεις                             just like hopes

                                                                                             Springing high 

Αυτό το ρίγος

Τον σπρώχνει λίγο μπροστά

Στο λεγόμενο αύριο

Δηλαδή στο μέλλον που είναι όμως ολόιδιο με το χτες.

Με ό,τι έζησε 

Με ό,τι τον άφησαν να ζήσει                                               (το ξαναγράφω)

Σηκώνεται

αλλά δε βαδίζει                                                                   did you want to see me broken

 Ασάλευτος

Κοιτάζοντας τις φυλλωσιές

Πιστεύοντας πως όλα χορεύουν στο τραγούδι τού ανέμου

Όλα θα πέσουν στην απλωμένη του παλάμη μόλις                   You may shoot me with your words 

Θα γυμνωθούν σαν κορίτσια στην αμμουδιά

Το καλοκαίρι που είναι ένας ψίθυρος

Από σπινθηρίσματα πουλιών στον καλαμιώνα

Μες στο μυαλό του αντηχεί σαν κούφιο κράνος

                                                                                                   Into a daybreak that’s wondrously clear

Σχηματίζονται τώρα οι στίχοι

Όσα θα γύρευε να πει                                                                bringing the gifts that my ancestors gave

Eξάλλου υπάρχουν τόσοι τρόποι να διώξει μακριά τη θλίψη

Τα χτεσινά 

Που τον χτυπούν στα όνειρα σαν παρορμήσεις

Ενώ δε φαίνεται πουθενά να υπάρχει ύπνος

Παρά μόνο μια διάσταση κοντά στο θάνατο

Σα διπλανό δωμάτιο

Που συγκοινωνεί με την ανυπαρξία 

Την αναβίωση σ’ έναν παράλληλο κόσμο                          σιγά σιγά με ανάποδα βήματα

Επιστρέφει πίσω στο κελί του

                                                                                            small things recoil into silence

Γιατί ποτέ δεν έδειξε πίστη

Ότι η γραφή είναι ένας τρόπος μοναδικός

Για ν’ ανεβεί κανείς την κακοτράχαλη ανηφόρα

Παρά μόνο ένα σχοινί

Όχι για να δώσει τέλος αλλά

Για να μην κατρακυλήσει στην άβυσσο

Μια καλή διαφυγή να μην τον φάνε τα θεριά

Δυο λόγια μήπως τον θυμηθούν οι δήθεν φίλοι

Όταν θα έχει φύγει για πάντα                                           Still like dust i rise

                                                                                         I rise

                                                                                         I rise

*Maya Angelou “Still i rise”