“Pseudo-Blues”
[prose song “written on a toilet roll”]
Καθισμένος στα σκαλοπάτια για λίγο
Όσο κρατά ένα τραγούδι μακρινό
Μέσα στη νύχτα still like dust i’ll rise *
Σηκώνεται
σκέφτεται τη χαμένη φωνή του αηδονιού
just like moons and like suns
With the certainty of tides
Που λίγοι
Άκουσαν να
Κι ακόμη πιο λίγοι
Έδωσαν αφτί στο δάσος
Συνεπαρμένοι από τις ξωτικές αισθήσεις just like hopes
Springing high
Αυτό το ρίγος
Τον σπρώχνει λίγο μπροστά
Στο λεγόμενο αύριο
Δηλαδή στο μέλλον που είναι όμως ολόιδιο με το χτες.
Με ό,τι έζησε
Με ό,τι τον άφησαν να ζήσει (το ξαναγράφω)
Σηκώνεται
αλλά δε βαδίζει did you want to see me broken
Ασάλευτος
Κοιτάζοντας τις φυλλωσιές
Πιστεύοντας πως όλα χορεύουν στο τραγούδι τού ανέμου
Όλα θα πέσουν στην απλωμένη του παλάμη μόλις You may shoot me with your words
Θα γυμνωθούν σαν κορίτσια στην αμμουδιά
Το καλοκαίρι που είναι ένας ψίθυρος
Από σπινθηρίσματα πουλιών στον καλαμιώνα
Μες στο μυαλό του αντηχεί σαν κούφιο κράνος
Into a daybreak that’s wondrously clear
Σχηματίζονται τώρα οι στίχοι
Όσα θα γύρευε να πει bringing the gifts that my ancestors gave
Eξάλλου υπάρχουν τόσοι τρόποι να διώξει μακριά τη θλίψη
Τα χτεσινά
Που τον χτυπούν στα όνειρα σαν παρορμήσεις
Ενώ δε φαίνεται πουθενά να υπάρχει ύπνος
Παρά μόνο μια διάσταση κοντά στο θάνατο
Σα διπλανό δωμάτιο
Που συγκοινωνεί με την ανυπαρξία
Την αναβίωση σ’ έναν παράλληλο κόσμο σιγά σιγά με ανάποδα βήματα
Επιστρέφει πίσω στο κελί του
small things recoil into silence
Γιατί ποτέ δεν έδειξε πίστη
Ότι η γραφή είναι ένας τρόπος μοναδικός
Για ν’ ανεβεί κανείς την κακοτράχαλη ανηφόρα
Παρά μόνο ένα σχοινί
Όχι για να δώσει τέλος αλλά
Για να μην κατρακυλήσει στην άβυσσο
Μια καλή διαφυγή να μην τον φάνε τα θεριά
Δυο λόγια μήπως τον θυμηθούν οι δήθεν φίλοι
Όταν θα έχει φύγει για πάντα Still like dust i rise
I rise
I rise
*Maya Angelou “Still i rise”