Δε μπορούσε
Τα μάτια του να πάρει
Απ’ Εκείνη πάνω
Δε μπορούσε
Ν’ αφήσει να φύγει
Η Αλμύρα απ’ των μαλλιών τις δαχτυλίθρες
Δε μπορούσε
Να χορτάσει
Τ’ άγγιγμα του Ηλιοκαμμένου Κορμιού
Δε μπορούσε
Χαϊδεύοντας Την
Να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο
Μπορούσε
Ν’ αντιληφθεί
Πως τ’ Αλάτι ήταν η Ύπαρξη
Και το Χρυσαφί Κορμί η Ζωή
Μπορούσε δε μπορούσε
Με ευλάβεια προσκύνησε
Τη Θάλασσα που ’βρεξε τις μύτες των ποδιών τους
Χαλκιδική, Ιούλιος 2020
Δεν μπορώ να μην εγκύψω σ’ αυτή την λιτή – απέριττη ( και γι’ αυτό ποιητικώς ποιηρά) υμνωδία της αίσθησης – του κορμιού – της ζωής.
Ακουρμαίνοντας ο ερωτισμός σας ακολουθεί !