Δε μπορούσε

Τα μάτια του να πάρει

Απ’ Εκείνη πάνω

Δε μπορούσε

Ν’ αφήσει να φύγει

Η Αλμύρα απ’ των μαλλιών τις δαχτυλίθρες

Δε μπορούσε

Να χορτάσει

Τ’ άγγιγμα του Ηλιοκαμμένου Κορμιού

Δε μπορούσε

Χαϊδεύοντας Την

Να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο

Μπορούσε

Ν’ αντιληφθεί

Πως τ’ Αλάτι ήταν η Ύπαρξη

Και το Χρυσαφί Κορμί η Ζωή

Μπορούσε δε μπορούσε

Με ευλάβεια προσκύνησε

Τη Θάλασσα που ’βρεξε τις μύτες των ποδιών τους

Χαλκιδική, Ιούλιος 2020