..ήταν
η μεγαλύτερη αγάπη,
σαν να κύλησα στο τοπίο που χε στο τέλος του
κυνηγούς,
τι να σας λέω,
έγινε η μεγαλύτερη ανάμνηση,
ήθελαν
κυνήγι,
~
ξέμεινα
στο πτυχωτό χώμα,
ένα λευκό χωράφι που νοιώθει,
αθώο με πολύχρωμο
μάτι όμως,
το δωμάτιο μου,
χωρίς πόρτα,
αλλά με την ανεκτίμητη φιλία του σκοταδιού,
αυτό μόνο,
~
έπειτα,
στην τάδε περιστροφή,
πάλι αινίγματα
με αισθήσεις,
σχεδόν έρωτας,
ο θόλος μου που καλύπτει τα χρόνια μου,
για πόσο καιρό ακόμη;
όσα ακόμη θα δω;
Θα γίνω πιο γρήγορος
και πέταξα,
~
αρκεί να βλέπεις
προς τα
πάνω,
υψώθηκα για να κοιμηθώ,
με το ρολόι
να δείχνει ακόμη
πιο ψηλά,
ο χρόνος σε ορόφους
κι έγινε η μικρότερη απόσταση
προς τα εκεί.

(alexmil)