Μικρή άρια των παιδιών

Ο αέρας, ο πρώτος

που ανάσανες, ήταν μαρτιάτικος πρωινός αέρας. 

Ο ήλιος

έκαιγε ήσυχος στο κύμα του

από το μεγάλο παράθυρο γιατί μεγάλη

ήταν η καρδιά

και αδιάφορη

όπως ο ήλιος που ακουμπά το φως του πάνω στα νερά του ποταμού

και ταξιδεύει λαγαρός

μέχρι τη θάλασσα

που τον χώρο της διασχίζουν απ’ άκρη σ’ άκρη

σφυρίγματα γλάρων και τίποτα πια

δεν μπορεί να σε βλάψει. Είναι όμορφο να προστατεύεις

τον καινούργιο αέρα στο πρόσωπο εκείνου που γεννιέται,

με χέρια ανθρώπινα να διατηρείς

ιερό το ιερό, να κάνεις τον αέρα πιο καθαρό εκεί όπου αγγίζει

η καρδιά, γιατί η καρδιά είναι απλή κι ανάλαφρη

σαν χαρταετός

και άλλα πράγματα που πάνε από τη γη στον ουρανό.

Όμορφο είναι να λες θα κάνω ό,τι μπορώ

κι ακόμα περισσότερα, από οποιαδήποτε άλλη πάνω στη γη:

πάρε, ζωή

από τη ζωή μου

την αθώα σου ελευθερία.

13/10/2018

*Μετάφραση: Ευαγγελία Πολύμου.