Η πόλη δε δίνει μια δεκάρα αν ίσως

δεν την περπατούν.

Κι εγώ νομάς σε ένα χαμόγελο

που ήταν και δεν είναι

και θα είναι, όπως

ο κόσμος συνεχίζει απαράλλαχτος

μ’ ελπίδες και με άρνηση

τον χαβά του,

λέω σε τούτο τον χειμώνα, δε βαρέθηκες

εσύ μεγάλος εκδορέας να βολεύεσαι

σ’ έρημους δρόμους,

ανέστιος και ρέστος;

Του λέω, το έξω φέτος ξέχνα το.

Μέσα μου θα σου στρώσω

να επιβλέπεις

τη μεγαλύτερη σφαγή.

Έτσι κι αλλιώς,

δεν είναι η άνοιξη που μ’ ενδιαφέρει.

Ένα κλαδί στο δέντρο χωρίς όνομα,

όχι πολύ μακριά από δω,

στολίζεται τη γύμνια

και ομορφαίνει.

*Το ποίημα και η εικόνα της ανάρτησης αναδημοσιεύονται από εδώ: https://ppirinas.blogspot.com/2020/12/blog-post_20.html?fbclid=IwAR3JJ0-3R2DqBLTJiE1n1v9hlr3jdUVzktjYrtqhtOIi7G8losriTrD7arU