Είμαι κι εγώ

μια πέτρα μοναχή,

μικρή στο σώμα σου

παρανυχίδα,

ένα φεγγάρι αφορισμένο,

ένα σύννεφο

που ψάχνει τη βροχή του,

Τα αισθήματά σου

αδέσποτα σκυλιά,

δαγκώνουν τη σάρκα

της αγάπης μου,

μονάχη μου,

μια ρόγα μασημένη,

σκέτη θλίψη,

σκέτο κλάμα,

στις ράγες

ενός απόμερου

σταθμού,

ενός τραίνου

που δεν λέει

να φύγει

Είναι εποχή πολέμου,

οι αιώνες κι οι άνθρωποι

συγκρούονται

κι εγώ αιχμάλωτη

φυλακισμένη,

στο στρατόπεδο ενός πόθου

προδομένου

*Το ποίημα και η εικόνα της ανάρτησης αναδημοσιεύονται από εδώ: https://fteraxinasmag.wordpress.com/2020/12/17/λαϊκό-ηλίας-κουρκούτας/