Σ’ έχω κρυμμένο

στο όνειρο

που βλέπω κάθε βράδυ

ότι είμαι 

μια Ελάιζα Ντούλιτλ του λιμανιού

κι αδύναμη στις ρίμες

μια πεπρωμένη υπομονή

που στα χέρια σου απάνω 

μαθαίνω τι είναι

τα φεγγάρια για τον Κρόνο

τι η απειρότητα 

στου ανθρώπου τη θάλασσα

τι είναι τα ποιήματα

που σου βαραίνουν τον θώρακα

όταν τα λες 

απ’ έξω φωναχτά

και με πεθαίνεις 

από ανάπαιστο έρωτα

κι έτερο χρόνο