Το επόμενο βήμα

Το επόμενο βήμα,

μετέωρο ή όχι, φυλακίζεται πρώιμα

Δεν ξέρω αν υπάρχει ζωή εδώ

ή αν πρόκειται για ξύπνημα εκτός εποχής

μα τα τραγούδια σκορπάνε φορμόλη

και μυρουδιά από κάρβουνο

Νοιώθω τον χειμώνα στα χείλη μου

και στα κατεβασμένα στόρια

Στο ντιμάρισμα της λάμπας

και στην ανάσα, μπουχτισμένη από νωρίς

με αλκοόλ

Η πραμάτεια του περίπτερά απλωμένη 

πλασάρει θάνατο με κέρδος θάνατο 

Επιστρέφω στον άνεμο και ορκίζομαι στα φύλλα · 

πριν πέσουν

να αποστάξω τις πίκρες μου, 

να θυμάμαι να ζω

***

Συνήθεια

Συνήθεια

τα μάτια που βούλιαξαν σε πύρινη άσφαλτο. 

Κι ο υπέροχος κόσμος του Armstrong 

μια ειρωνεία.

Μορφές στη στιγμή 

μπαινοβγαίνουν αδέξια.

Λυγίζουν τα όρια.

Πληρωμές εφάπαξ, 

προκαταβολές, 

δυο τεκίλες κίτρινες, 

τα όχι σου

και το κοίλο τ’ ουρανού 

(να μας κρατά ζωντανούς).

***

Καθρέφτης

Κοιτάζω τους ανθρώπους 

Στο βλέμμα 

Στα δάχτυλα 

Στα νύχια 

Στα μαλλιά

Στα δόντια κάποτε τους κοιτούσα 

Κοιτάζω καμιά φορά από μακριά, 

αυτούς που επιστρέφουν 

με το υπόλοιπο της μέρας τους πακέτο 

Και ποια ζωή να ζηλέψεις τελικά;

Κι αυτό που λιγάκι φοβάμαι,

πως θα μου μείνει να κοιτάζω ο δρόμος ·

που τόσο με λάτρεψε

*Από τη συλλογή “Αφανίζοντας ύπουλα τη νύχτα”, Εκδόσεις “Αγαύη”, Αγρίνιο 2020.