Σκέψη βουβή ανομολόγητη, 

κλεισμένη στις ατέλειωτες ώρες προσπάθειας επιβίωσης,

στους ήχους και τη φρενίτιδα της πόλης,

κρυμμένη στα αφλόγιστα βλέμματα 

Σκέψη κουρασμένη και μονότονη,

ταχεία κι αδιάλειπτη, 

της φύσης σου λησμονείς τη ζωτική πνοή, 

της μοναξιάς σου προσπερνάς την αλήθεια

Σκέψη πρωτόγνωρη που φέρεις το μειδίαμα, 

που είδες από τη χαραμάδα τη φωτεινή γραμμή 

βουτηγμένη σε κόκκους σκόνης που χορεύουν 

Σκέψη απορημένη στη θέαση διαφορετικών, 

αταίριαστων χρωμάτων, εγκλωβισμένη στην πολλαπλή τους φωτεινότητα, 

στην ακατανόητή τους ποικιλότητα.

Πώς μπορείς της απαξίωσης να επανέλθεις 

της μικρότητας το θρίαμβο να επιζήσεις