Έχετε τα γραφικά μου αποτυπώματα
μπορείτε να με αναγνωρίσετε, όχι όμως και να με
διαβάσετε ούτε να με διαβείτε
Ποντάρατε στο μαύρο μου και χάσατε
Ποντάρατε στο κόκκινό μου πάλι χάσατε
κακή ζαριά ήμουνα στα χέρια σας
Τα λόγια που μιλώ μου κόβουνε τη γλώσσα
κάθε χειρονομία μου με σταυρώνει
Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν.
Σ’ αυτή την εποχή της υπαρκτής ποίησης
ποιητής μιας ποίησης που δεν μπορεί να υπάρξει
μόνο με τους νεκρούς μιλώ και γι’ αυτούς γράφω.
Μόνο αυτοί μπορούν να με διαβάσουν
*Από τη συλλογή “Έως…”, Εκδόσεις “Νεφέλη” 2003.
Σ’ αυτή την εποχή της υπαρκτής ποίησης
ποιητής μιας ποίησης που δεν μπορεί να υπάρξει
μόνο με τους νεκρούς μιλώ και γι’ αυτούς γράφω.
Μόνο αυτοί μπορούν να με διαβάσουν
Άρα ουδείς μπορεί να σας διαβάσει! Εκτός, εάν το – επέκεινα – υπαινίσεσθε ! Ένα – επέκεινα – , εις το οποίον θα διαβάσουμε, και από το οποίον θα διαβαστούμε όλοι!
Καθώς το όνειρο με έγδυνε,
ένας νεκρός μου είπε:
– Τα διαστήματα είναι απέραντα!
Σύννεφα εναγκαλίζονται το γέρμα,
που ρέει πορτοκαλί σε πράσινες κορφές – .
Και ο αισθησιαμός των γυναικών;
– Τα νέφη είναι ουδέτερα, το ηλιόγερμα επίσης΄
σαγηνεμένοι ορίζοντες εποπτεύουν
το γάρμπο των κορυφογραμμών, που καλούν.
Έτσι η θηλυκότητα διατεθειμένη,
σ’ εμάς διασώζεται – .
Λεωνίδας Καζάσης
Reblogged this on Manolis.