κάποια ηλιοβασιλέματα
είναι κόκκινα
σπαρταρούν
οι λεροί τοίχοι
είναι κι αυτοί κόκκινοι
απ’ τις ανταύγειες
τα γυμνά πέλματα
κόβονται σε μυτερά βράχια
κοκκινίζουν
αγωνιώ για ένα νόημα
αστραφτερό
και κόκκινο
αναζητώ ένα κοφτερό μαχαίρι
να κόψω τους δεσμούς
με κάθε ισχνό
To Koskino 
Η λακωνική, μεστή γραφή σου που τρελά απεικονίζει, με ζύμωσε! θυμίζοντάς μου την πορεία της ζωής μου την ανεκπλήρωτη, τις αέναες, τις μάταιες αναζητήσεις μου, του κόκκινου λιογέρματος, του κόκκινου χειλιού, του κόκκινου χυμού των σκελών του έρωτα! τις αγκαλιές των γυναικών, της θαλπωρής την τρυφερότητα, που ο εκμεταλλευτικός πολιτισμός μου στέρησε !!
Reblogged this on Manolis.