Το προνόμιο
All its indifference is a different rage
Άδειοι δρόμοι λίγα χέρια
Να εκλιπαρούν
Σαν προσευχή δίχως πίστη
Γκρίζος ο αέρας της πόλης
Καιρό τώρα ασφυκτιά
Σε στενό ρούχο
Ραμμένο χωρίς να της πάρουν
Τα μέτρα
Το φόρεσε από απελπισία
Και τώρα
Στέκεται με την ακινησία νεκρού
Που κέρδισε το προνόμιο
Να παρακολουθεί την νεκρώσιμη
Τελετή του
***
Ο χρόνος
Ένα ζεστό πιάτο φαΐ
Που αχνίζει
Κάμποσα κεράσια κατακόκκινα
Κι ένα μαστέλο κρασί
Είναι ο χρόνος μου
Καθώς και η γραμμή του ορίζοντα
Στο πέλαγο
που γέμισε φως
***
Απόδειπνο
Σε κοιτάζω
Ενώ κοιμάσαι
Μ’ έναν ύπνο ολόχρυσο
Να φωτίζει τον ορίζοντα
Πως να μιλήσω
Περιττά
Την ώρα που η σιωπή
Τα καταγράφει όλα
Με τόση σύνεση
*Από τη συλλογή “Ο παίκτης και το παίγνιο”, Εκδόσεις Νησίδες, 2018.
