Η οικειότητα τα φταίει που τα χάνω,

που τούς χάνω μέσα στο πλήθος

όσους περπάτησαν ακροβατώντας στις γραμμές των τρένων

στις γραμμές των στίχων

στις αφύλαχτες διαβάσεις της θάλασσας

στις συγκλίσεις

στις αποκλίσεις

γράφω, φτύνω, σβήνω.

Οι λιτανείες, αχρείαστου χρόνου γεννήματα,

περνούν μέσα από απέθαντα στενά μνήμης

εθνικοί ήρωες σε γιουρούσι σχεδόν ενοχλούν

πεταλωτές μάς πεταλώνουν.

Ξεχνάω την πόρτα ανοιχτή 

και μπαινοβγαίνουν άγγελοι στο σύμπαν

μα και να την έκλεινα 

μια ρωγμή θα αρκούσε.

Παίρνεις τη δυνατότητα από εμένα και τη δίνεις αλλού.

Φταις.

Η οικειότητα τα φταίει για την απογείωση

για την προσγείωση

και για τον αποχωρισμό.

Θα φορέσω το καλό μου παλτό.

Θα το βάψω κόκκινο

και πάνω του θα κυλήσει το μολύβι μου.

Και θα γράψω την Ιστορία.

Θα σβήσω το πλήθος 

για να φωτίσω τη μοναχική σου πορεία

θα σε πλύνω από λέξεις περιττώματα 

θα σε ξεπλύνω από περιττές αγωνίες

δε θα βρω το τέλος

και θα κουρνιάσω αναγκαστικά στην αρχή.

Η οικειότητα τα φταίει για όλα.