Κι έπειτα εμείς οι δειλοί

Που αγαπούσαμε τους ψιθύρους

Τα δειλινά τα σπίτια,

Τα μονοπάτια δίπλα στα ποτάμια

Τα βρώμικα κόκκινα φώτα

Εκείνων των σπιτιών, 

Τη γλυκιά σιγηρη θλίψη

Τειναμε τα χέρια προς

Την αλυσίδα τών ζωντανών

Σιωπηρά, αλλά η καρδιά μας

Πλημμύρισε με αίμα

Καμία γλυκύτητα πια

Καμία άφεση στους εαυτούς 

Στο μονοπάτι, πλάι στο ποτάμι

Όχι πια σκλάβοι, ξέραμε πια 

Ήμασταν μόνοι και ζωντανοί

*Μετάφραση: Ε. Ρ. Ρουσσάκης.