η διδαχή των λέξεων

θαρρείς πως γνώρισες το ανόητο

κι αυτο-ορίστηκες νοήμων

σε κούρασε

η αταξία της θάλασσας

ο φάλτσος ήχος του ανέμου

η χλωμή βεντάλια του ήλιου

ν’ αποσυρθείς στις μελανές ρυτίδες σου

να ονειρευτείς πως είσαι γέννημα θεών

σαν κάτι πιο μεγάλο

πιο πολύ να κρύβουν

Μα τι θαυμάζεις στα κενά

που πλήγωσες τον βράχο

τόσο λοιπόν αγάπησες

την απουσία της ύλης

που έγινες κι εσύ μια άδεια λέξη

νοητή

ποιητή, ποιητή

τι γλώσσα μιλάς;

***

Αλληγορία ενός λεπτού

ήμουν εγώ ο τυφλός θεατής

στο ασσύμετρο σώμα

που λείπει

ήμουν εγώ που ψιθύρισα

με φάλτσο φερέφωνο

στον κωφό ακροατή

λέξεις δίχως κόκκαλα

που έκρυψα

με περίσσια τέχνη

κάτω απ’ τη γλώσσα

δεν ήμουν εγώ

αλλά ό,τι χώρεσε η σιωπή

σε μια λέξη

*Από τη συλλογή “Ο φόνος του λευκού”, Εκδόσεις Θράκα, 2017.