Αυτή δεν είναι εκείνη, είναι ο άνεμος,

είναι ο αγέρας που την καλεί.

Είναι η θέση της, είναι ο άδειος

χώρος που την απαιτεί.

Είναι μονάχα ο αγέρας που προσμένει

Είναι η αύρα που την καρτερεί,

αλλά δεν είναι εκείνη, δεν είναι εκείνη,

δεν είναι εκείνη που μου μιλάει

είναι ένα φως μέσα σε καθρέπτες,

είναι ένας κατειλημμένος ίσκιος,

είναι το ταξίδι του σώματός της.

Είναι μόνο το αμάξι που περνάει!

Είναι μόνο το δέντρο, το φύλλο

που τη σκεπάζει και τη συντροφεύει,

είναι μόνο η χειρονομία της που βουλιάζει

δάχτυλα ονείρων στο τίποτα

Είναι ο βραχίονας που ανοίγει,

είναι το χέρι που με καλεί,

αλλά δεν είναι εκείνη, δεν είναι εκείνη

παρόλο που εκείνο είναι το πρόσωπό της.

Εκείνο είναι το πρόσωπο του ανέμου

εκείνο είναι το στόμα του αγέρα,

εκείνη η αγκαλιά φιλιών

πετάει σκόρπια και δίχως φτερά.

Τι  το  θέλω  αυτό  το  κενό

που της χρησίμευε για μαξιλάρι,

αφού για να το γεμίσω το στήθος μου προσφέρει

μονάχα ένα στεναγμό – φάντασμα.

Σε τι ωφελεί αυτή η ζωντανή απουσία

που μεγαλώνει μέσα στην ψυχή; 

Σε τι ωφελεί ο αγέρας, αυτός ο αγέρας

που μασκαρεύεται με πρόσωπο; 

Εκεί που υπήρχε ένα σώμα 

υπάρχει μονάχα μια θύμηση: 

κι εκεί που υπήρχαν φωνές,

πτώματα λέξεων…

Υπάρχει ένα καμπαναριό

που έχασε τις καμπάνες του,

υπάρχει μια πηγή στο βουνό

που στέρεψε

κοντά σ΄ ένα ροδανθώνα χωρίς ρόδα

γεννιέται μια μέρα δίχως πρωί

και σ΄ αυτό το κενό του ανέμου

όπου ήταν εκείνη

μόνο ένα γυμνό κενό

με τη μορφή μιας κοπέλας.

*Μετάφραση: Ρήγας Καππάτος.