Πράγματα που μας αρέσουν, μας παρηγορούν,

μας δένουν με τον τόπο, τη ζωή μας και τη φύση

και γινόμαστε ένα.

Κι όταν η αλήθεια μας ελέγχει και το ψέμα,

οι αντοχές μας συγκρατούν το βλέμμα πιο ψηλά,

πάντα να βαδίζουμε με τιμή κι αξιοπρέπεια.

Αλλά μόλις βρίσκουμε γαλήνη και ισορροπούμε,

αναιρούν την προσφορά μας

λες και μετάνιωσαν…

Σπάνε σαν μπαλόνι 

κι έρχονται μας απειλούν,

να γυρίσουμε ξανά πίσω στο παρελθόν,

όπως ήμασταν.

Κι ας τα έχουμε όλα εκτελεσμένα ιδανικά

κι ας μην είμαστε ήσυχοι, γιατί μάθαμε ν’ αμφιβάλλουμε,

βιώνοντας στην πράξη την ουσία της ζωής,

δοκιμάζοντάς την μόνο από ρόλους θεατρικούς,

την ώρα που και οι δράσεις μας

απορροφώνται απ’ το χρόνο

κι αφήνουν πίσω τους μια άηχη υπόμνηση 

για το ήδη ματαιωμένο,

εμείς δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε, 

πως είναι τελείως εύκολο 

κάτι που χάθηκε χτες να ξαναεμφανιστεί,

γιατί τη δεύτερη φορά δεν θα ’ναι πια το ίδιο…

Κουβαλά ήδη στην πληγή τη μαχαιριά 

με το βλέμμα καθηλωμένο σε μια ζωή ρηχή,

που δύσκολα αλλάξει.

*Από τη συλλογή, “Άνεμος στον άνεμο”, Εκδόσεις Ρώμη, 2020.

**Ο Γιώργος Καραγιάννης ζει στη Θεσσαλονίκη. Ασχολείται με τη λογοτεχνία.  Έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές: “Ένα καράβι όνειρα -Το Κεντρί” (2015), “Της ζωής μου το χρώμα” (Αρισταρέτη, 2017), “Σ’ ένα τριαντάφυλλο σε θέλω” (Αρισταρέτη, 2017) και “Άνεμος στον άνεμο” (Ρώμη, 2020).

*** Η φωτογραφία της ανάρτησης είναι πίνακας του Γιάννη Στρατή.