Φυσική θέση

Πάνε μήνες που έχασα την φυσική μου θέση.

Από τότε:

Αποκοιμιέμαι στον καναπέ.

Ξεχνώ ανοιχτά τα φώτα.

Ανεβαίνω αντικανονικά τις κυλιόμενες στο σούπερ μάρκετ. 

Στρίβω δίχως να βγάζω φλας.

Και φοράω τα ρούχα μου απ’ την ανάποδη.

Κι όχι πως το κατάλαβα η ίδια!

Είναι που μου το ψιθυρίζουνε αποδημητικά πουλιά.

***

Τυχαία έξοδος

Γλίστρησες μέσα στη νΰχτα των άλλων

για να με συναντήσεις

στην κορυφογραμμή των οριζόντων.

Πάνω στην κόψη της πραγματικότητας 

μου ξημέρωσες 

κάτι από παραμύθι 

με δόσεις

αστικού ρομαντισμού.

Χάθηκες πριν την αυγή

ακριβώς πάνω στην εκπνοή του χρόνου.

Αναγκάστηκα να φορέσω κόκκινα γυαλιά

για να ανεχτώ τον ήλιο

να φωτίζει

κατάματα το γυμνό μου όνειρο

κι αυτό να καίγεται

στην πυρά μιας ανένδοτης λήθης.

***

Ώρες αιχμής

Ο καλύτερός μου φίλος 

σε καθεστώς ανάγκης 

δεν είναι άλλος,

παρά οι ώρες αιχμής στο κέντρο

και η συμφόρηση σε πλατείες και λεωφορειόδρομους.

Ξέρεις ότι είσαι πεζός 

και απολαμβάνεις

τη δυστυχία της σύμπτωσης με αποδημητικά πουλιά 

και αναλώσιμη ύλη.

Η προσοχή που σου αναλογεί

στοιβάζεται σε μία μερίδα πιθανοτήτων

να πρωταγωνιστήσεις σε αναστημένες ιστορίες.

Κανένα τρακάρισμα 

δεν σε ταράζει περισσότερο 

από τον ήχο

δυο άδειων, περαστικών βλεμμάτων 

που τσακίστηκαν

πάνω σε τοίχο ακριβούς ασυγχρονίας.

*Από τη συλλογή “Ετεροτοπίες”, εκδόσεις Φαρφουλάς, 2017.