Στη Μάγδα Φύσσα

Και εκείνες γυρνούν στα σπίτια τους

έπειτα από τόσο καιρό

αποδύονται τα αιμάτινα πουκάμισα

και τα δάκρυα από τις πρώτες βροχές

από τους πρώτους πολέμους

και δεν υπάρχει καιρός για λιποταξίες

ούτε για πόθους ούτε και για άλλη ζωή 

μόνο μπορούν σε μια στιγμή ανθρώπινη

να σηκώσουν τα χέρια τους 

και να απελπιστούν για τον Γολγοθά

στη γυμνή πληγιασμένη σάρκα της ψυχής τους

μα μια στιγμή μετά 

παίρνουν ξανά τα αιμάτινα πουκάμισα

από τις κρεμάστρες

τα φορούν

σαν μόνη σάρκα

βγαίνοντας έξω

κλείνουν τις πόρτες

σφαλίζουν καλά τα παράθυρα

διαγράφοντας το τελευταίο ίχνος

ενός σπιτιού

του δικού τους σπιτιού 

δεν έχουν σπίτι

εκείνες οι γυναίκες

που ενδύθηκαν 

τα αιμάτινα πουκάμισα 

εκείνες οι γυναίκες

που ανάχθηκαν σε σύμβολα

της αιώνιας μάχης

απέναντι στις Λερναίες Ύδρες

των καιρών

εκείνα τα αιμάτινα πουκάμισα 

δεν ήταν αδειανά

δεν θα είναι ποτέ αδειανά

θα έχουν πάντα το αίμα

των νεκρών μας

~~~~~~~~~~

Bloodied Shirts

To Magda Fissa 

And these women return to their homes

after all this time

they take off the bloodied shirts

and the cries

from the first rains

and the first wars

and there is no time for surrendering 

neither for longing nor for another life

only they can;  in a human moment

to put up their hands 

and be desperate about their via Dolorosa

into their naked wounded skin of their souls

but in the next moment

they take once again the bloodied shirts

from the hangers 

they put them on 

as only skin

and going out

they lock the doors

they shut tight the windows

erasing the last thread of 

a home

their home

because they don’t have a home

these women who have worn

these bloodied shirts 

these women who have been risen

as symbols of 

our endless fight against 

the hydras of our times 

these bloodied shirts

were never empty 

they will be never empty

they will always have the blood

of our dead