In Memoriam | Νίκος Κασίμης

..κι ύστερα, έκλεισες τα μάτια, καταπίνοντας βιαστικά
μια τσίχλα σχεδόν αμάσητη.
Είχαν προηγηθεί βέβαια κάτι λαχανιασμένα αλισβερίσια
-εκ του συστάδην, πάντοτε-
Κάτι νυχιές στις χούφτες, κάτι βλέμματα.
Τίποτα δεν προμήνυε όμως τόση υγρασία,
να φτάνει ως το μεδούλι και να ψάχνει ακόμη…
εσύ, καλά εκεί, εν αναμονή, κάτω απ’ την ελάχιστη μάσκαρα
που έλιωνε έτσι, απρόκλητα – εγώ τι κάνω τώρα, μου λες;
Ποτάμια ιδρώτας… κι όχι, δεν ήταν άγγιγμα ελαφιού,
το γρέζι έτρωγε δέρμα κι από κάτω γυάλινες φλέβες – θρύψαλα
ηττηθήκαμε κατά κράτος φίλε, η μπάλα έφυγε πέρα, στα μάρμαρα…
μ’ ένα μύτο ξερό, σφύριξε η λήξη
κι ύστερα…
ύστερα, το κακό απόγινε, ολοσχερώς που λένε…
μπλέξαν κραγιόνια, δάκρυα κι αναφιλητά, ένα τουρλουμπούκι
αδιάβαστος πήγα, σαν το σκυλί στ’ αμπέλι.
Μ’ αρέσει που στο τέλος ρώτησες «τι ώρα είναι»,
καθώς μου σκούπιζες – καθόλου απαλά- κάτι αναμνηστικές μπογιές
στην άκρη των χειλιών
κι…