Όχι γι’ αυτό που δείχνουν
Γι’ αυτό που προσπαθούν να κρύψουν
θέλουν οι άνθρωποι ν’ αγαπηθούν.
Μία ατέλεια
Μία γκάφα τους
Ένα αστείο που δεν γέλασε κανείς
Μία αδεξιότητα
Έτσι οι άνθρωποι ανθίζουν
Έτσι βγάζουνε φτερά

***

Ευτυχώς που δεν έχω ιδέες
και τριγυρνώ λεύτερος
κάτω απ’ το φεγγάρι

***

Πάει καιρός που έπαψα να καλώ στο τηλέφωνο
Έπαψαν και να με καλούν
Την μοναξιά δεν την ξεγελάω
Και τι λέγαμε άλλωστε;
Άντε να θάβαμε κανά δυο-τρεις τηλεφωνικώς
Άντε να κάναμε και καμιά ψευτοανάλυση

***

Τα λόγια μου
περιφέρονται γύρω από τον εαυτό μου
Οι σιωπές μου μοναχά
το σύμπαν αγκαλιάζουν