Υπάρχει ένας δήμιος για κάθε απόγευμα.
Τα ίδια κάθε φορά τέτοιες μέρες.
Αποχαιρετισμός στην αφήγηση .
Βαρύς ο βράχος ελαφρύς.

Πάλι ήρθε.
Την ξέρω καλά την πλεχτή εποχή.
Ξέρει να πεθαίνει
πεθαίνοντας σε κάτι πράο και έντιμο.

Το χαμόγελο των χλωμών αγίων
άνω από πυκνά δάση
τράβα την κουβέρτα γη
να σκεπαστούμε όλοι σε ένα
να σκεπαστείς εσύ μέσα σε μένα.

Σημειώνω βραδέως.
Τη συνέπεια της λύπης στο βάδην των φύλων.
Την προέκταση του βλέμματος.

Ακολουθώ τις σταλαγματιές του αίματος
σε πορεία πάνω στο πεζοδρόμιο
που αφήνει ο ήλιος ψυχορραγώντας.
Με βγάζει στο άδειο καφέ να μετράω αντίστροφα
ανεβασμένες τέντες.

Οι άνθρωποι μιλούν ψιθυριστά σιωπώντας
για την κομψότητα αυτής της ατμόσφαιρας.
Συνεννοούνται αφαιρώντας,όσοι ξέρουν να αφαιρούν.

Τα χρώματα στριμώχνονται για συγνώμη
που θα μας αφήσουν σε κρύους συγγενείς,
το ραδιόφωνο παίζει φθινόπωρο
κι εγώ αποθέτω στις ανοιχτές παλάμες σου βιβλίο
το τελευταίο νέκταρ.

*Το ποίημα και η εικόνα της ανάρτησης αναδημοσιεύονται από εδώ: https://nefelorpoetry.wordpress.com/2020/09/05/φθινόπωρο/