Μετά χίλια έτη

Όταν είχα πεθάνει τότε
δέν ήξερα πώς
να διατηρήσω τίς μνήμες μου
γιά ν’ αμυνθώ στά πάθη μου
όταν ξανά υπάρξω.

’Έτσι άρχισα καί πάλι νά πονώ
μέ την πανσέληνο
την άρμυράδα τού φυκιού
καί τής φωνής σου την αβεβαιότητα.

Προτοΰ πεθάνω τώρα
θά φροντίσω νά μπολιαστώ μέ τό δάκρυ
γιά νά μπορέσω νά σέ αντιμετωπίσω
όταν μαζί αποδημήσουμε ξανά
στον πλανήτη τοϋ ανθρώπου.

***

Απομυθοποίηση

Τό τελευταίο πρόσχημα
ήτανε ό καιρός
Ύστερα καλωσύνεψε κι αυτός
αφήνοντας σε έκθετο
χωρίς προφάσεις
Μην έχοντας κι άλλο νά κάνεις τοτε
άρχισες νά ξεκουμπώνεις
μία μία τίς αλήθειες σου
ώσπου άπόμεινες γυμνός
Κι όταν ο σκελετός σου φάνηκε
τότε κατάλαβα
πώς τά μάτια μου φταίγανε
πού σέ είχανε ντύσει Θεό.

*Από τη συλλογή “Η όγδοη νότα”, Β’ Έκδοση, Εκδ. Ερμείας, 1995.