Στον ακροθαλάσσιο βράχο

Τράβηξα τις ρίζες μου κι αυτές αναστέναξαν
Πάλι ο βράχος, στην ακροθαλασσιά
Πάνω στον βράχο ό,τι συνοδεύει τις μοναχικές του μέρες
φωτεινό χαμόγελο στην ανατολή
λίκνισμα στον άνεμο, τραγουδιστό
σκοτεινή θάλασσα σε συννεφένιο ουρανό

Βροχή βαριά που τονώνει τις ρίζες
και σκάβει τον βράχο
σαν ένωση μιας φωτιάς
π’ ανάβουν οι σταγόνες της

Τον βράχο έχουμε που μας στέργει
τον βράχο, να μας θεραπεύει
το δώρο μας που αποτρέπει συντριβές
Μακριά του δεν ζούμε κι οι ρίζες του βαθιές
ανθεκτικές, πιο πέρα κι απ’το ατσάλι
λεπτές σαν τα νεύρα μα άσπαστες

Μες στον μακρύ αιώνα
στον βαρύ χειμώνα
στο καλοκαίρι που καίει επίμονα
φυτρώνουν μικρά άνθη
κι ο βράχος τα τρέφει με φύκια και ήλιο

το δελφίνι τινάζεται πάνω από τον βράχο
πετάει με περιστροφές
κι αφήνει σταγόνες
ο βράχος που χαίρεται το χαιρετάει
κι η μοναξιά του σπάει

(Καλοκαίρι 2005)

***

Καταδίωξη

δεν κοιτούσε καθόλου
μόνο βάδιζε ατάραχος μπροστά
κάπου θ’ανάβει μια φωτιά
στο σκοτάδι και στο κρύο

με περιμένει στο κατόπι μου
ο διώκτης μου
ξέρω θα με συναντήσει
ο ανελέητος κυνηγός κεφαλών

ο άνεμος,ξαφνικά,
θα σβήσει

(Δεκέμβρης 2009)