“δέσαμε την καρδιά μας και μεγαλώσαμε”
ΣΕΦΕΡΗΣ

Συχνά τώρα πια
τα νιάτα μου θυμάμαι
χωρίς να κοιτάζω τις φωτογραφίες
με τις πεθαμένες στιγμές
Ωστόσο θυμάμαι αυτά που γρατζουνάνε τη μνήμη
όπως τα νύχια το μεταξωτό
χαράζοντάς του λευκές γραμμές
Θυμάμαι τις φωνές από καθαρό μέταλλο
Τις μυρουδιές που κάρφωναν την καρδιά
Τα ζωντανά χορτάρια και τα χάδια τους
στα γυμνωμένα πόδια
Το κόκκινο που ξεχείλιζε απ’ τις ανεμώνες
και πέθαινε τόσο γρήγορα μες
τ’ ανυπόμονα χέρια μας

Θυμάμαι
Τότε που θέλαμε όλη την Άνοιξη
δικιά μας
σκοτώνοντάς τη
Τότε που βλέπαμε τα έντομα να λακίζουν
απ’ την ορμή μας
Τότε που φεύγοντας απ’ την εκδρομή
αφήναμε την ψυχή μας όμηρο
στη μελλοθάνατη Άνοιξη