Η μέρα είναι πολύ μακριά
όταν το χαμόγελό σου θα λείψει
Από αυτήν την ανοιχτή πανούκλα αίμα αναβλύζει
και λιμνάζει μέσα μου
σαν αλάτι, μια τυφλή ώθηση, μέχρι το λαιμό.
Αλλά όταν δαγκώνω το χρόνο προς το τίποτα,
το κοριτσάκι που έχεις ξεχάσει
έρχεται και με παρακολουθεί:
Η ντροπή μου έχει πιαστεί στο βλέμμα του
και σε αυτό το απαλό φως της ποίησης.
Σαν ένας ελαφρύς κλειδαράς

*Από τη συλλογή “I Canti dell’Attesa”, Μοντεβιδέο 1932.