(στον πιο αγαπημένο ποιητή)
έρχεται το τέλος
στο ανήσυχο πνεύμα μου
σαν κόκκινος ποταμός της Βίβλου
και κυλάει
ανάμεσα στα στήθη της άλλοτε αγλαόκαρπης Δήμητρας
κι όμως
απ’ όλους
ο πιο σπουδαίος ποιητής
ανοίγει το στόμα του
να πιει το γάλα των πτωματοφάγων
αιώνια καταραμένος
δε διαβάζει πια τίποτε
παρά γράφει διαρκώς
ένα προφητικό αλμανάκ ματαιότητας
που μόνο εγώ κρέμασα στον τοίχο μου
να θυμάμαι
πως έζησα κάποτε τις μέρες μου
στίχο στίχο
περιμένοντας το θάνατο