Υπάρχουν τόσα τρανταχτά γεγονότα, τόσες τρανταχτές καταστάσεις εκεί έξω.
Θα έπρεπε να τρέχουν χείμαρροι από το στόμα μου.
Μα απλώς διαταράσσουν την όραση και τη δρασκελιά μου.
Το παρελθόν το παρόν και το μέλλον μαγειρεύονται μαζί ως να καούν.

Ρίχνω τα μαλλιά μου μπροστά.
Μειδιάζω άβολα και τάχα υπεροπτικά.
Δε μιλάω δε μιλάω.
Ανοίγω το στόμα μου και το μετανιώνω.
Περιμένω εκνευρισμένα το λεωφορείο.
Σε μια άλλη ζωή.
Μα γιατί να μην μπορώ να πάω στο θέατρο…

Έχω χάσει επεισόδια;
Είμαι εκτός σύνδεσης;

Ο λόγος είναι ασταθής και εύθραυστος.
Κάποτε είχε ρίζες.
Αγνές ρίζες.
Δεν έπεσε σε παγίδες,
αλλά μπήκε σε ένα υπερβολικά ίσιο αυλάκι,
δέχτηκε ότι πρέπει να περάσει κι από κανένα χωράφι.
Έκανε την ευτυχία τόσο ασταθή και εύθραυστη, μα την έντυσε με ατσάλινα ρούχα,
παρέδωσε τα όπλα της, κι ας μοιάζαν παιδικά παιχνίδια για να σταματάει η γκρίνια.
Πιθανώς να δεχτεί να καταλήξει στο πουθενά, σαν μουτζούρα…