Ο χορός των ψευδαισθήσεων

I.
Αξιολάτρευτη δεσποινίς, εκτίμησα το διαπεραστικό άγγιγμα κατά τη διάρκεια του χορού, καθώς μετά από κάθιδρες νύχτες εφηβικής αμηχανίας κι αναπάντεχες περιστροφές στη δίνη κεκαλυμμένων παρορμήσεων βρεθήκατε να υποκλίνεστε με κείνο το αόρατο νυφικό- απατηλός χορός του Ησαΐα

II.
Κι ήταν που δεν σας άρεσε το ταγκό … θα κολυμπούσαμε στην ιστορία σαν δυο αθάνατοι κύκνοι
III.
Θα ήμουν αγενής αν δεν ομολογούσα πως είμαι ο εσταυρωμένος των ματιών σας

Βέροια, Ιούλιος 2016

***

Ο σπουδαίος ποιητής

Σε όλες τις συνάξεις με το άγχος της επιβεβαίωσης
ανάμεσα σε ομότεχνους να εκμαιεύσει
έστω κι ένα νεύμα θετικό
μα όταν κρυφάκουσε από έναν κριτικό λογοτεχνίας, πως:
«η ανάγκη του για αναγνώριση
μας κάνει να παραδεχόμαστε δημόσια
πως ίσα-ίσα καταφέρνει να επιπλέει
στα ρηχά νερά της μετριότητας»
στάθηκε απέναντι στον καθρέφτη
απαγγέλλοντας το τελευταίο του ποίημα
και με όση πνοή του είχε απομείνει
πήρε ένα σφυρί και θρυμμάτισε το είδωλό του

Το δύσκολο έργο του ιατροδικαστή
επέτειναν τα σκόρπια θρύψαλα μιας
κατά τα άλλα αδιάφορης γραφής

*Από τη συλλογή «Πινακοθήκη ψευδαισθήσεων», Εκδόσεις Ενύπνιο, 2020.