(και πάλι)
για καμιά τιποτένια

Σου στέλνω λόγια πως δε θα γυρίσω
Ίσως με βρουν στο δρόμο χίλια σπαθιά
Και στην πλάτη βέλη χιλιάδες
Οιωνοί που θα σπαράξουν τη σάρκα
Αφού σωριαστώ
Θεριά σα βράχια που κόβουν όλα τα περάσματα
Γι’ αυτό σου στέλνω λόγο
Μ’ ένα φτερό πουλιού που κελάηδησε
Χωρίς να μπορέσω ο τυφλός ν’ακούσω το μήνυμά του
Δυο μέρες και δυο νύχτες
Δε θα γυρίσω ποτέ στη χαμένη μάχη•
Καλύτερα
Τα όρνια που με τριγυρίζουν από τα ψηλά χρόνια
Να βγάλουν όσα είδαν τα μάτια μου
Πάνω στα σύννεφα
Αν κάποτε λοιπόν γυρίσω
Ο μαθημένος στα ίδια λάθη εις τους αιώνες•
Μέχρι τότε περίμενε
Και περίμενε
Τα χρώματα που αγαπάς τής Νύμφης στα λιβάδια
Το κόκκινο τού τριαντάφυλλου
Το πράσινο τής φυλλωσιάς
Το χρυσαφί από τα μαλλιά σου
Που πλέκεις και ξεπλέκεις
Σαν από στάχυα θημωνιές όταν φυσούν
Των βουνών ο άνεμος
Και το θαλασσάκι στο ακρογιάλι•

*Στη φωτογραφία της ανάρτησης στιγμιότυπο από την ταινία “Πρωινή περίπολος” του Ν. Νικολαΐδη.