ΣΥΡΜΟΣ ΔΙΚΑΣΤΩΝ

Περνούσες ανάμεσά μας,
ικέτευες για λίγα λεπτά του ευρώ.
Δήλωσες πως είχες οικογένεια,
έμενες στο δρόμο, ανησυχούσες
για το μέλλον των θυγατέρων σου.

Οι επιβάτες του συρμού είχαν συνηθίσει
το θέαμα. Ψιθύριζαν
ότι εσύ φταις για την κατάντια σου.
Με αδιάφορα βλέμματα σε πλήρωναν.

Τα λίγα χρήματα που συγκέντρωσες
τα κρατούσες σφιχτά στο χέρι,
να αγοράσεις λίγο ψωμί, λίγο νερό,
λίγο δρόμο ακόμη.

Όλοι τους ανησυχούσαν
μην τυχόν οδηγηθούν στη ζωή αυτή,
μην τυχόν κάποιο χαρτόκουτο-στέγη
στερήσει τη σημαντικότητά τους.

***

ΙΚΕΣΙΑ

Υπάρχουν μέρες που δεν θέλω συμβουλές
αλλά απλά να ακουστώ

να νιώσω ένα βλέμμα πάνω μου συμπονετικό
να αισθανθώ ένα άγγιγμα παρηγορητικό
να δω κάποιον να ξεφυσά μαζί μου

κι ύστερα σαν να έχει σωπάσει ο κόσμος
να κλείσουμε τα μάτια να ακούσουμε
την καρδιά να κλαίει

να αφουγκραστούμε τον νου να νεκρώνει
χωρίς να αναζητά ψέματα
να θρέψουν τον εγωισμό της επιτυχίας.

Οι μέρες αυτές κρατούν λίγο,
μα, εντός μου πάντα μένουν
για να μην ξεχάσω την αίσθησή τους.

Φοβάμαι το σκοτάδι που περικλείουν
και τον συλλογισμό που επισύρουν·
πως ίσως η μοναξιά να είναι γραφτή.

Θέλω για μια στιγμή μονάχα
να νοηθώ ένα τίποτα
και κανείς να μην με κρίνει.

που επέλεξα να ταπεινωθώ,
που φορώ προσωπείο την υπομονή,

που έχω για πατρικό μου τον πόνο.

Θέλω για μια στιγμή μονάχα
Να ακούσει κάποιος τους λυγμούς της σιωπής μου.

*Από τη συλλογή “Κυνισμός”, Εκδόσεις Στοχαστής, Φθινόπωρο 2019.