Όταν πια θά ’μαι κουρασμένη εδώ
να ζω μόνη και ξένη
χρόνους αβίωτους,
θα πάω να δώ τη χώρα πού ’ναι
οι ποιητές καικαρτερούνε
με το βιβλίο τους.

Francois Villon, σκιά μου φίλη,
που ταπεινά καθώς οι γρύλοι
ετραγουδοϋσες,
πόσο η ψυχή μου θα σ’ έπόνει,
όταν σ’ επρόσμενε η αγχόνη
κι έκλαιαν οι Μούσες!

Τάχα τρεκλίζοντας ακόμα,
Βερλαίν, κρατάς αυλό στο στόμα,
δεύτερος Παν,
πάντα είσαι άπλός και θείος εσύ,
μεθώντας με οίστρο, με κρασί,
pauvre Lelian;

*Μετάφραση: Κ.Γ. Καρυωτάκης. Από το βιβλίο “Σαρλ Μπωντλαίρ – Πωλ Βερλαίν 25-6 ποιήματα σε μετάφραση Κ. Γ. Καρυωτάκη”, Εκδόσεις Στοχαστής, Αθήνα 1982. Επιμέλεια: Λουκάς Αξελός.