Ανοίγεις το
Φόρεμά σου πάνω στο σκονισμένο
Κρεβάτι όπου κανείς
Δεν κοιμήθηκε χρόνια τώρα
Μια κουκουβάγια θρηνεί στη στέγη
Λες
Αγάπη μου δικιά μου
Αγάπη
Στο καπνισμένο φως της παλιάς
Γκαζόμπαλας οι ώμοι σου
Η κοιλιά τα στήθη οι γλουτοί
Είναι σαν άνθη ροδακινιάς
Τεράστια άστρα πολύ μακριά πολύ χώρια
Έξω απ’ το σπασμένο παραθυρόφυλλο
Τεράστια αιώνια ζώα
Όλα μονόφθαλμα
Κοιτάζουν
Που ανοίγεις το σώμα σου
Κανένα τέλος στη νύχτα
Κανένα τέλος στο δάσος
Σπίτι εγκαταλειμμένο μια ολόκληρη ζωή
Στο δάσος στη νύχτα
Κανένας δέ θά ‘ρθει ποτέ
Στο σπίτι
Μόνος
Στο μαύρο κόσμο
Στη χώρα των ματιών
*Μετάφραση: Αλέξης Τραϊανός. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Τραμ – Ένα Όχημα”, Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβρης 1978—Δεύτερη Διαδρομή —Δέκατο τεύχος.