Τα βράδια του Απρίλη
όταν μόλις έχει χαθεί
η λαμπρότητα της δύσης
Ερωτεύομαι το φως
καθώς αγκαλιάζει το βουνό
έχει υφή υπερκόσμιας αγνότητας
η λάμψη του ουρανού υποχωρεί
αμαχητί στο δειλινό
Παραδίνεται τελετουργικά
στο επερχόμενο σκοτάδι
ο κόσμος αλλάζει μορφή
σχήματα και συναισθήματα
αεικίνητα
στο κατώφλι της νύχτας
Τα άνθη αναδύουν το δυνατότερο άρωμα
Οι νοικοκυρές σφαλίζουν τα στόρια
Η ψύχρα στέλνει τα παιδιά στο σπίτι
Οι λάμπες του δρόμου αλλοιώνουν
την μυσταγωγία
Η αλλαγή ισορροπεί αθόρυβα
το αίμα γίνεται γαλήνιο
προσαρμόζεται στην τρυφερότητα
του φωτός
που σβήνει, αργολιώνει
Με παραδίνει στη νύχτα
η ανάσα
μικραίνει και υγραίνεται
όπως τα φύλλα του κήπου
όπως τα κλαδιά του βουνού
Και στο στήθος μου
ορμά σκοτεινός εναγκαλισμός.