Πάντα έχω ανοιχτό ένα παράθυρο, ποτέ δεν κλείνει.
Περιμένοντας πάντα μια καινούρια αρχή,
ένα επόμενο βήμα να δώσει αφορμές για συνέχεια.

Κάθε βήμα είναι ένα αύριο.
Κάθε σκέψη ένα χθες για ένα αύριο.
Και το τώρα μια γραμμή που πάνω της κυλάει μια αρχή, που πάει
να βρει ένα τέλος.

Βαλίτσες με υπάρχοντα ανοίγουν, αφού κλείσουν τα φώτα κι εκεί
αρθρώνεται ο λόγος τού εδώ και του κάθε τώρα.

Πριν μια κίνηση πάντα θεατρική.
Τα βήματα γι’ άλλους είναι άναρχα και γι’ άλλους αυστηρά καθορισμένα.
Όλοι, όμως, με βήματα περνάνε τα σύνορα
σε γη και θάλασσα κι ανέμους πάνω σε γραμμές-χορδές.

Τα πουλιά προσανατολίζονται με τ’ άστρα και πάντα βλέπουν κέντρο
κι ορίζοντα.
Οι άνθρωποι ξεκίνησαν στο φως και γυρίζουν στο χάος.
Κι ο ορίζοντας χάος είναι μα για τα πουλιά υπάρχει και το κέντρο.

Της ουτοπίας τα κλειδιά μην τα γυρέψεις.
Κάηκαν και τα δέντρα
και δε θα ‘χεις από πού να πιαστείς για να φύγεις
στο ύστατο σ ’ αγαπώ.

*Από τη συλλογή ‘Ροές”, Εκδόσεις Ιωλκός, Μάιος 2015.