Christos Skourtis, Η αποσύνθεση της κοινωνίας ως εφιαλτικό σενάριο

ΕΔΩ ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ ΑΡΓΑ

στη Ντίνα Καραβίτη

Η θλίψη βαδίζει αδιάφορα προς την έξοδο
σφυρίζοντας το τελευταίο χαρούμενο τραγουδάκι
εξόδιος ακολουθία η αγάπη σου, με συντροφεύει
ως την πόρτα της άνοιξης

Για ποια χαλασμένα παιχνίδια μιλάνε οι ποιητές;
Για την κουρελιασμένη κορμοστασιά του χειμώνα,
λικέρ ξεθυμασμένο σε ξεχασμένο ντουλάπι ο θάνατος,
τι να μας κάνει τώρα που όλα τα σημάδια μας
τα κατάφερε η ζωή

Ακροπατώ στο θαύμα

στα δάχτυλα του ενός χεριού φτάνουν
να μετρηθούν οι ουτοπίες
των λέξεων – στην άβυσσο τα μαθηματικά
είναι άχρηστα

τροφή για τα ψάρια η αγάπη μου
ανυπεράσπιστη κολυμπά σε εχθρικούς ωκεανούς

πού να σε βρει να σε ταΐσει, πεινασμένε μου ήρωα

Εδώ πεθαίνουμε αργά, τόσο αργά που παθαίνουμε.

***

Η ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Ακόμα εδώ ανοίγω καινούργιες πληγές
στο φως-εδώ, που σημαίνει αλλού
—στις παύσεις μετράω το ρυθμό από μέσα—
συγκινούμαι δικαίως, μεθώ έντιμα
αλλάζω σεντόνια, σιδερώνω πουκάμισα
ιδρώνω συντηρητικά, επιβιώνω στις στάχτες
φτιάχνω λίστες με ρήματα
και στοιβάζω τις μέρες μου
σε βαλίτσες και δωμάτια ξενοδοχείων

Κάνω την ανήξερη, φυλάω τα νώτα μου
κόβω τα νύχια μου σύρριζα, δε γράφω,
μόνο σκέφτομαι —ένα σωρό άχρηστα πράγματα—
αποφεύγω την πολυκοσμία και τις ωραίες όλο νόημα
συζητήσεις, δε θέλω άλλες ερωτήσεις

που η μόνη απάντηση είναι η αλήθεια.

*Από τη συλλογή “Ιχθυόφωνο”, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2015.