Διάσπαρτα τα στίγματα
κόκκινα καφετιά
μαρτυρούν την αξόδευτη ζωή

στα εφτά συν εφτά σκαλοπάτια
αναχώρησες

στο χέρι οι αποσκευές
και στην τσέπη μια ευχή

Τα θραύσματα άγγιξες,
πήρες στα κλεφτά
το δικό σου μερίδιο

Έριξες πίσω μια ματιά
όλο σημασία

Κοντοστάθηκες,
κάτι έκανες να πεις
μα το μετάνιωσες

Ούτε μαντήλι σήκωσες,
την ύστατη στιγμή

βημάτισες το μονοπάτι
με τα αγριολούλουδα
Ο άνεμος φυσούσε δυνατά

Η φωνή του σαλπιστή
δεν σε ‘φτασε

Το λάκτισμα της ψυχής
αναθεωρήθηκε

κι αντίκρυσες ξανά
την παγωμένη όχθη.

18/3/2018

*Γράφτηκε στο νοσοκομείο “Ελπίς” κατά τη νοσηλεία της μητέρας της ποιήτριας. Η φωτογραφία της ανάρτησης είναι το έργο της ίδιας “Ροζ άγγελος” (λάδια).