ΑΚΙΝΔΥΝΗ ΣΥΓΓΝΩΜΗ

Μια απ’ αυτές που σέρνονται στο πάτωμα.
Κάτι σαν οχιά, σαν δεντρογαλιά,
εκκλησιαστικού τύπου συγγνώμη δηλαδή, μη νομίζεις,
κλεισμένη σε κουτάκι.
Τον συγχώρησα.
Ο φίλος μου μετακόμισε τώρα δέκα πατώματα πιο κάτω μέσα μου.
Και δεν ακούω τα κύματά του
σαν αγριεύει κα μεταμορφώνεται σε θάλασσα.

***

ΑΚΤΗΜΟΝΕΣ

Με λόγια απλά
μείναμε ακτήμονες,
έτσι από τη μια μέρα στην άλλη.

Ένα μέλος του Θεού αποκολλήθηκε για να μας δείξει τον δρόμο.
Μια ακόμα θυσία, διότι έτσι είναι ο Θεός, πανταχού παρών, διηγείται,
θυσιάζεται, μας καληνυχτίζει μ’ ένα φιλί στο μέτωπο.
Με βαλίτσες έτοιμες για αλλού.

Πολλαπλασιαστήκαμε.
Το ένα είδος εις βάρος του άλλου.
Εξαιτίας μας εξαφανίστηκαν οι λύκοι.
Συνεπείς εμείς, τους αναπληρώνουμε.

Γενικώς μια ομοιομορφία,
ίδιοι πόνοι, ίδιες χαρές. Λίγες.

*Από τη συλλογή «Στρατός ξυπόλητων λέξεων», Εκδόσεις Βακχικόν, 2018.