Ήμουν εκεί,
όταν ανέκριναν τους νεκρούς
και κερμάτιζαν τη μνήμη
να τη μοιράσουν στους επαίτες.
Ήμουν εκεί,
ψάχνοντας το «αν» των αιώνων
στις σκοτεινές γωνιές της ιστορίας.
Ακούστε λοιπόν
την ομολογία του δολοφόνου
και ακουμπήστε το δάχτυλο
στην πληγή της αλήθειας.
Ήμουν εκεί,
μάταιος και μόνος.
Νύχτα και με τύφλωσε το φως.
Ούρλιαζαν και χόρευαν περιμένοντας τη λάβα
έρχονταν και περίμεναν.
Έδεναν τα πλοία.
«Εδώ είμαστε», έλεγαν
και δουλεύουμε σκληρά
να καταργήσουμε το θάνατο
να ξεχυθεί το λυπημένο δάσος
στην αιώνια επιστροφή.
Ήμουν εκεί και ήμουν μόνος.
Νύχτα ήταν, με τύφλωσε το φως.

*Από τη συλλογή “Καντάδες για ένα δαίμονα”, εκδ. Φίλντισι, 2015.