Στην αγκαλιά σου στριμωγμένη
στα δίχτυα των χεριών σου εγώ πιασμένη

στης ψυχής σου μέσα το σώμα
ανάπνεα

όπως ο Σκύμνος
στης μάνας του το τριχωτό τον όγκο

ποιος θεός να μην ζηλέψει
της θνητής,
το ανέλπιστο τραγούδι των σειρήνων

καθώς Νέφελος λέξεων
τραγούδι δικό μου αλάργα σκορπώ

ένα γλυπτό φτιαγμένο από τον Moore
τα σώματα μας

ορμή του αγκαλιάσματος
και δέσιμο

εκείνη ώρα να προσέξεις
μη και κάνεις κάποια ευχή

όχι ευχές την ώρα αυτή
αφού ανώτερη στιγμή δεν θα υπάρξει

ίμαι η ερωμένη του χειμώνα
εκεί στον αχνό της μαγείας

Αμαρυλλίς το όνομά μου
στο χρώμα του άσπρου

στην παγωνιά εκεί του ανέμου
τις μέρες τι πυκνές από ομίχλη

θα μεταμορφωθώ σε χειμωνιάτικο λουλούδι
αχ πόθοι κάτω από τις λίμνες

βλέπω το χέρι σου να απλώνεται
Φειδόσωμα εσύ
σαν ένα χάδι θεϊκό

η θηλυκιά μου η κοιλιά σε περικλείει τρυφερά
και Σκορπίωνες οι φωνούλες μου

καθώς ανέμου τραγούδια
συνθέτουν ντροπαλά

#Από την ενότητα “Της λήθης” 2016-2019

* Σκύμνος – Νεογνό ζώο
* Σκορπίωνες – Αστερισμοί του νότιου ημισφαίριου
* Φειδόσωμα -Δική μου λέξη
* Νέφελος-Δική μου λέξη