Το μικρό θέατρο των αντικειμένων

Κουζίνα, τόπος του μυστηρίου.
Η ύλη αφηγείται τη ζωή της.

Αλάτια, πιπέρια, μπαχάρια,
γλυκό κάστανο,
αστραφτερά μαχαιροπίρουνα.

Φλιτζάνια μικρά και μεγάλα,
παραταγμένα
διψάνε για καφέ και μυστικά.

Ψυγείο άδειο, περιμένει καλεσμένους.
Δούλευε – Κατανάλωνε – Κοιμήσου.

Όνειρα σε αναμονή πλύσης,
κι ο χρόνος να έχει πιάσει πάτο.

***

Sweet normality

Κουρδισμένες μηχανές
και αντέχουν
όλα τα μπορούν
δεν αντιδρούν
δεν αντιμιλάνε στο αφεντικό
συνεχίζουν να δουλεύουν
λένε συνέχεια αστεία οι κανονικοί

δεν λυπούνται ποτέ δημόσια
κρατάνε τη λύπη τους για τα έντερά τους
για το έμφραγμα, το εγκεφαλικό,
την ανακοπή την ανακοπή της ζωής μας

τόσα χρόνια στο σχολείο
τίποτα δεν έμαθες
κρίμα τα αριστεία σου
θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία

*Από το βιβλίο «Ένα γυμνό κρεμμύδι», Εκδόσεις των Άλλων, Απρίλης 2016.