Πόση βία κρύβεται μέσα σου, σκοτεινό στόμα
Σύννεφα φθινοπωρινά
σου ’δωσαν σχήμα,
Χρυσή βραδινή σιωπή·
Ορεινός χείμαρρος σε πρασινωπό σύθαμπο
Στη σκιά
Ρημαγμένων πεύκων-
Ένα χωριό,
Που ευλαβικά πεθαίνει μέσα σε καστανές εικόνες.

Εκεί καλπάζουν μαύρα άλογα
Σε λιβάδια ομίχλης.
Εσείς στρατιώτες!
Από το λόφο, που ο ήλιος πέφτει βασιλεύοντας
Γελώντας ξεχύνεται το αίμα –
Κάτω από βελανιδιές
Χωρίς φωνή! Ω γεμάτη πάταγο μελαγχολία
Του στρατού- ένα λαμπερό κράνος

Έπεσε με θόρυβο από πορφυρό μέτωπο.
Ψυχρή η φθινοπωρινή νύχτα που πλησιάζει,
Με άστρα που λάμπουν
Πάνω από τα τσακισμένα κόκκαλα των ανδρών
Η Μοναχή μες στη σιωπή.

*Από τη συλλογή “Σκοτεινή αγάπη μιας άγριας γενιάς”, Εκδόσεις Γαβριηλίδη, Οκτώβρης 2011. Μςτάφραση: Νίκος Ερηνάκης.