Σώμα που αναβαστά τη γη
/Ο Αντιθέτης/
Ο Αντιθέτης στον ώμο
με σκουντά να ξυπνήσω
ανοίγω τα μάτια
αρπάζει την ημερομηνία σαν τυρί.
/Ο ήλιος/
έρχεται κοντά μου
πυρωμένος
ως τη σκόνη των βελόνων του
τρελαμένα πουλιά ορμούν
στα τοιχώματα των σπλάχνων.
/Σώμα που αναβαστά τη γη/
Ο Αντιθέτης
με τα χοντρά του χείλη
σβήνει όλα μαζί τα πουλιά
και στρέφει τους βολβούς
των ματιών μου
στο πάτωμα.
/Η φωνή των παιδιών μου πως αλλάζει, άκουσε/
Βγαίνω στο προαύλιο
της πηκτής ερημιάς
‘Ισκιοι φαγωμένοι
από τη νύχτα
γυρεύουν μαζί μου
στα θρύμματα
των δευτερολέπτων
το αυγό της μέρας.
/Το συναπάντημα με τον Ραψωδό/
Ο Ραψωδός χαϊδεύει το κυρτό μου σώμα
τραγουδά με φωνή απερίγραπτη
τα πάθη ενός κόσμου
που δεν
υπάρχει.
*Από τη συλλογή ‘Ψαλιδιστής”, εκδόσεις τεχνοδρόμιον, Λεμεσός 2018.