Οι άυλες μορφές εκείνων, υφαίνουν
το δικό μου δίχτυ αιχμαλωσίας.
Πενθώ
την έκπτωση της ύλης.
Την απουσία της αφής.
Λες και αποχωρίστηκα από τη σκιά μου.
Και πλέον ζω
στη σκιά μιάς άφατης λύπης.

Μέσα στο καφενείο η νύχτα.
Έξω
ένας πλανόδιος μουσικός
συνθέτει φούγκες για νεκρούς.

***

Στρέφω το βλέμμα στο επιτοίχιο ρολόι.
Κι αίφνης διαπιστώνω
να έχει αφαιρεθεί ο λεπτοδείχτης,
να μην ηχούν τα δευτερόλεπτα…
Είμαι λοιπόν στον χώρο
ενός καθηλωμένου χρόνου;

Δεν επέστρεψα ποτέ ξανά.
Αιτία,
αυτή η λεπτομέρεια:
του λεπτοδείχτη η αφαίρεση.
Φαντάζομαι τώρα τα λεπιδόπτερα
να πάλλονται
στου έαρος τη συχνότητα.
Ελεύθερα,
υποταγμένα
στου χρόνου τη ροή.

*Από τη συλλογή “Ο τελετάρχης του εφήμερου”, Εκδόσεις Στοχαστής, Άνοιξη 2016.