Διαδρομές με το μετρό μέσα στην πόλη
μια παραλία μπρος στα πόδια σου κοιτάς
ζωγραφισμένη, σε φωνάζει και ματώνεις
γιατί το ξέρεις ότι δεν μπορείς να πας.

Ρουτίνα, φάμπρικα, ζωή με το κομμάτι
κι εσύ το κάλεσμα της θάλασσας ν’ ακούς
μεταμοντέρνες αυταπάτες να γυρεύεις
σε κοινωνία που γεμίζει μ’ αχινούς.

Μια παραλία ζωγραφίζεις στα χαρτιά σου
στα θολωμένα κύματά της κολυμπάς
σαν καραβάκια τα χαρτιά σου θ’ αρμενίζουν
εκεί που νόμιζες πως κάποτε θα πας.