Μετά τον οισοφάγο
λευκή άμμος φωτός και αμμοχάλικα
στο στομάχι σου να περιφέρουν από κύτταρο σε κύτταρο
από ιστό σε ιστό
κι από όργανο σε όργανο
το θάνατο.

Χρήστο,
το σπίτι τώρα είναι παλιό
πέρασαν χρόνια από το ’61,
και από το Δάσος Χαϊδαρίου
στον Νέο Κόσμο
δεν είναι μόνο
ένα μισάωρο μ’ ένα εναέριο τραμ που δεν υπάρχει
ή μια εικοσαετία αρχιτεκτονικών κατασκευών
διαφορετικού εμβαδού και αισθητικής.

Μόνο η οδός είναι η ίδια
(25ης Μαρτίου κι εκεί κι εδώ)
γιατί η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία.
Λες και η εθνική γιορτή που λάτρεψες από μικρός
είναι μόνο αυτή που απομένει.
Χωρίς φίλους πια και συγγενείς,
σύζυγο, εγγόνια και παιδιά,
χωρίς ερωμένη
(έφυγε στα Τρίκαλα)
από την 25ης Μαρτίου 202 στο Ρετζίκι
στην 25ης Μαρτίου 2 στη Σίνδο
δεν είναι μόνο οι αριθμοί
που δείχνουν πόσα σκαλοπάτια έπεσες.

*Από τη συλλογή “Ματς Πόιντ”, Εκδόσεις Θράκα, Αθήνα 2018.