Πώς σε λένε, είπαμε; με ρώτησε αυτός
που ονομάζεται Τσιν σε μια
προσπάθεια συμφιλίωσης.
Χθες το βράδυ ο Τσιν σκέφτηκε λίγο
παραπάνω
και
βραχυκύκλωσε.
Και αύριο μέρα είναι,
είπε.
Ο Τσιν ήθελε να πιει μαζί της.
Μου το είπε ένα βράδυ που ήταν
σίγουρος γι’ αυτό.
Το είπε και σε αυτήν που το χαμόγελο δεν
μπορεί να ξεχάσει εύκολα·
τον έγραψε.
Τώρα που είναι μακριά τη σκέφτεται πιο
συχνά,
μου είπε σε μια στιγμή σπάνιας
ειλικρίνειας.
Το είπε και σε αυτήν.
Έμμεσα.
Δεν άλλαξε κάτι,
άμεσα.
Το πας καλά;
τον ρώτησε αυτή.
Εκείνος της αποκρίθηκε αναλόγως και
αντέστρεψε την ερώτηση.
Του είπε πως
και εμένα μου αρέσουν όσα κάνω και τα
πάω πάρα πολύ καλά, καλύτερα από
οποιονδήποτε στην ηλικία μου.
Τότε ο Τσιν της αποκρίθηκε πως υπάρχει
ελπίδα αν κάνει κι άλλα.
Ο Τσιν παραδέχτηκε τα λόγια
του μεγάλου αρχιτέκτονα
και είπε πως
ναι,
το χιόνι είναι κόκκινο.
*Από τη συλλογή “Η απορία του Τσιν”, Εκδόσεις Σμίλη, Οκτώβρης 2019.
