Κάθε φθινόπωρο το χέρι μου βαραίνει,
και μια πέτρα ευθύνεται προς τη μαλακή της υπόσταση,
ενώ μιλώ,
η νύχτα διατηρείται,
και τ´άδεια δωμάτια με τα φώτα σβηστά, προστίθενται,
χρόνια ακούγονται τεθλασμένα, σαν κοριτσίσιο γέλιο,
κι ένα υδρόπτερο αναλύεται
σε μια θάλασσα από νέφτι.
Λέω,
– είναι καιρός πια, να γίνει
η ζωή μας αλήθεια,
το κρασί να μεγαλώνει
στο γυάλινο δέντρο του,
κι αβρά παλικάρια
να φυτρώνουν ελεύθερα,
δίχως τ´αυγά τους,
κατασκευασμένα,
ελαστικές σπερματίδες σε λανθάνουσες έλικες.
Στον τοίχο πικρή,
μια εικόνα της αγάπης -με
μαρτυρικά από τη βάφτιση -
εσωστρέφεται/
Εκείνες οι μέρες που χάθηκαν μέσα σου,
-τ´ορκίζομαι πάλι-
θα υπάρξουν ξανά,
στο δικό μου κορμί,
με δικά μου μετρήματα.
photo:
Pieter Hugo
Green Point Common, Capetown
2013
©Pieter Hugo
Courtesy Stevenson Gallery, Capetown/Johannesburg and Yossi Milo, New York
