ΑΓΝΩΣΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Φύλακας νεκρών σε ένα
νεκροταφείο σιωπής… δίχως
ούτε μια φλογίτσα να φέγγει
σαν καρπός της λύπης…
Η νύχτα στέλνει ένα στυφό
αέρα… που τσούζει τα μάτια…
που μαστιγώνει το γυμνό από
φως κορμί τους…
Το τρελό ανθρωπάκι που
έχω κρυμμένο μέσα μου…
Κάτι προσπαθεί να πει…
Μα τα λόγια του δεν βγαίνουν
από τα πετρωμένα χείλη…
Καθώς πνίγονται στη λάσπη που
είναι στοιβαγμένη στο λαρύγγι μου…
Μόνο στο μυαλό μου κάποιος
παίζει κάτι στην κιθάρα του…
Μα εγώ δεν γνωρίζω ούτε τον
τραγουδιστή…
Ούτε το τραγούδι του…

***

ΝΟΕΡΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

Εδώ υπάρχουν κάτι χλωμές
στέρνες με χλωμά διακριτικά…
καταδικασμένες βδέλες που
σουρώνουν τη δροσιά από τα κορμιά μας…
Οι πληγωμένοι πόροι του δέρματος
δεν αντέχουν…
ξερνάνε πυώδη ποταμάκια στα
άρρωστα σεντόνια…
Το χτικιασμένο φως μεταλλικά
άστρα καρφώνει στα μάτια μας…
Σήμερα προσπάθησα να θυμηθώ
τα χρώματα και διαλέγοντας
ένα καθαρό κομμάτι τοίχου…
άρχισα νοερά να ζωγραφίζω
τη μορφή σου…
Σαν τέλειωσα…
Δεν πρόλαβα καλά-καλά να
την κυττάξω…
Και οι σοβάδες την σκόρπισαν
στο πάτωμα…

*Από τη συλλογή “ανθισμένες ακακίες σε άρρωστους δρόμους”, Αθήνα, 1985.